Hoxe presentámosvos unha curiosa, sinxela e esclarecedora experiencia para saber que tipo de solo temos en canto a textura. É dicir, que tipo de partículas minerais constitúen ese solo. Normalmente esa constitución exprésase facendo referencia a tres materiais: arxila, limo e area. Segundo sexa a porcentaxe presente de cada un deles poderemos catalogar ese solo dun xeito ou outro a través do diagrama triangular da USDA (United States Department of Agriculture)
Para os máis profanos na materia como un servidor pode parecer cuestión baladí...pero para a xente que traballe en xardinaría resulta sempre un dato importante e básico coñecer esta composición, para sacarlle o mellor partido posible a ese solo de cara ao que queiramos plantar nel.
O profesor Pablo Gómez deseñou a experiencia co alumnado de FP básica I e os resultados foron moi positivos porque permitiron non só saber o tipo de solo que se traían entre mans, senón tamén amosou a súa capacidade para traballar en equipo e levar á práctica unha metodoloxía teórica.
despois que recibir as instrucións pertinentes puxéronse mans á obra. O primeiro sería coller o ancillo e introducir a mostra de terra no bote de cristal axeitado. Con fins máis ben relacionados coa conservación de alimentos John Landis Mason usou moito estes típicos frascos de cristal con tapón de rosca alá polo 1858. Fíxose tan famoso ao patentalos que poderedes atopar incluso que este método de caracterización de solos faise polo método do "Mason Jar". O que ven sendo o frasco de cristal de toda a vida, "pa que nos entendamos". Hai que ver o que son as patentes eh....
Pois aí os temos, collendo a terriña para o Mason Jar:
O segundo paso era introducir auga no bote, pechar ben e axitar con forza para que todos os elementos se mesturasen ben:
O seguinte protagonista non o puideron fotografar...porque era a gravidade. Resulta que é un pouco lenta e usa a súa arma máis potente, unha que poucos teñen: A PACIENCIA. Tivéronlle que dar un día para que rematase o seu traballo.
Iso sí, parece que cumpriu porque mirade que aspecto máis chulo tiña o bote ao día seguinte:
Onde semella haber unha soa cousa...resulta que polo menos había tres: un pouco de area no fondo, cuberta por outra de limo e para rematar, na parte superior quedaron as partículas menos densas, as que conforma a arxila.
Pero como non buscaban só un resultado cualitativo e visual, decidiron transformar isto en matemáticas...Ahá, pensabades que vos iades librar eh?. Pois non. É que é o que teñen as matemáticas, que serven para todo.
Pois nada, regra en man, lápiz e papel e alehop: a medir a altura de cada capa...¿doado non?
45 mm de area, 25 mm de limo e 5 cm de arxila.
Tampouco te rías tanto do fácil que foi. Ao mellor máis de un collía a regra e como aparecía por ali escrito "cm" a cabeciña acababa dando o resultado en cm...
O proceso de medida é unha das claves (á par que fonte de erro asegurado se o fas mal) na toma de datos. A sensibilidade do aparello empregado é importante tela en conta e nesta caso a regra proporcionada tiña unha precisión de décima de cm, ou sexa, mm. Conclusión: os rapaces expresaron os resultados correctamente.
Más non podía quedar aí a cousa porque saber que a nosa capa de area era de 45 mm dicía moito...ou non dicía nada, segundo como o mirases: ¿como era de grande o bote? porque non sería o mesmo que fose moi ancho que moi estreito...había que expresar os resultados do xeito máis axeitado, que neste caso era SEN UNIDADES (adimensinonal) Expresándoo en % eliminábamos este problema.
Para facer isto tiramos mal da proporcionalidade directa (si, outra vez as matemáticas...qué cruz..que sorte...)
Pois se toda a capa de terra medía 75mm de alto (100%), 45mm supoñían...un 60%.
Analogamente o limo supoñía un 33´3% e a arxila un 6´6%.
Agora si que os resultados podíaos entender calquera porque en termos de % enténdense moi ben as cousas.
O que xa non temos nin idea os que non estamos moi duchos na materia e o tipo de solo que implica esa combinación de porcentaxes.
Pero para todo hai arranxo...moita xente antes ca ti preguntouse o mesmo e un día decidiu catalogar os tipos de solo pensando en todas as posibles combinacións de porcentaxes de area, limo e arxila. Despois dun traballo estrito e meticuloso ocorréuselle presentar os resultados dun xeito máis atractivo e visual, e para iso fixo un triángulo no que cada compoñente faría o papel de cada lado do triángulo. Trazando as paralelas correspondentes a cada lado de 5% en 5% acabamos formando unha grella como esta onde poderemos catalogar as posibles combinacións finais
Espero que a explicación tan caseira do asunto non fixera que este triángulo de texturas se convertese máis ben nun triángulo das Bermudas que literalmente o tragase vivo...
Se non foi así, co triángulo nunha man e os resultados numéricos obtidos noutra, aquí vos amoso o resultado final da terra examinada:
Efectivamente: temos un solo FRANCO ARENOSO
O único que nos queda e darlle os nosos parabéns e Pablo e ao seu alumnado de FP básica I, por redondear un traballo moi bonito.
Un claro exemplo de ciencia. Algo onde debaixo dunha aparente sinxeleza de execución se agocha un intenso e sólido traballo matemático que obriga subrepticiamente a despregar máis coñecementos previos dos que un pensaba.
Ao mellor liches rápido e non te decataches de que para facer ben o que propuxo Pablo tes que saber usar un aparello de medida, saber algo de proporcionalidade, pasar datos a unha gráfica e despois ler ben un resultado interpretando esa gráfica, e coidadiño que a gráfica non era como as que estas acostumado a ver...
A rapazada estaba contenta desde logo
Non era para menos;-)
0%
.jpg)
