Efectivamente,
levábamos esperando este momento meses. A ver se dunha vez por todas
sintetizamos biodiesel ou non.
O
martes 23 puxémonos mans á obra.
A
cousa non era inmediata por que a síntese de biodiesel implica 2 etapas
complementarias.
Na
primeira temos que preparar ben un dos reactivos, que é o chamado metóxido
sódico. Este composto resulta da mestura de hidróxido sódico e metanol e non é
moi doado levalo a cabo.
Hai
varios motivos que fan deste un paso clave. O hidróxido sódico non é moi
soluble en metanol por iso hai que axitar moi ben o medio de reacción. Por iso
axudámonos do axitador magnético. Por outra banda a reacción:
MeOH
+ NaOH para xerar MeONa
non
é case apreciable. É complicado arrancarlle un dos hidróxenos ao metanol, incluso para unha base forte como o hidróxido sódico. Pero o caso é que só precisamos
arrancarlle unha cantidade ínfima, o suficiente para que inicie o proceso de
transesterificación, porque logo xa continúa este por si so. Por iso digamos
que o metóxido actúa como una especie de catalizador.
As
cantidades preparadas desta volta foron moi pequenas polo que case non notamos
que a mestura aumente a súa temperatura, pero realmente é un proceso exotérmico
co que hai que ter coidado se levamos a cabo probas a gran escala.
A
acidez medida aos aceites fixou a cantidade de sosa a empregar. En canto ao
metanol todos empregaron un exceso 1:5 molar respecto ao aceite excepto Cloe
que empregou dobre de exceso.
Para comprobar o efecto de diferentes parámetros
(Temperatura, axitación, exceso de metanol...) ideamos diferentes condicións de
reacción que resumimos nesta táboa:
Así vendo os resultados de Cloe e Sandra veríamos se usar maior exceso de metanol se traduce en mellores rendementos. Vendo os de Helena e Pedro analizaríamos se a reacción sen axitar vai mellor quentando que a temperatura ambiente. Entre os de Roi e Oscar compararíamos o mesmo que entre Helena e Pedro (a influencia da temperatura pero axitando magneticamente o medio).
Pois alá imos...
O primeiro era pesar o hidróxido sódico nos matraces
erlenmeyer perfectamente secos que tiñamos preparados e mesturalo co metanol de alta pureza para que e empezase a formar o metóxido sódico. Ao principio o aspecto a dunha lixeira turbidez branquecina pero ao cabo de 20 minutos axitando adquire certa transperencia. Nese momento temos o reactivo preparado.
Chegou o momento de engadir o metóxido sobre o aceite de partida de cada un.
Da comezo a reacción, que deixamos que transcorra durante máis dunha hora.
No caso de Helena e Oscar había que controlar a temperatura para ver que o medio de reacción estaba a 50ºC polo menos. Para iso preparamos a sonda de temperatura da consola VTT. Pero a de Oscar, que estaba quentándose directamente sobre a placa, fóisenos un pouco das mans e acadou temperaturas próximas aos 90 graos.
A sorte estaba botada, empezaba a reacción...
Ao día seguinte, a tan ansiada cor negra (sinal de que se formou glicerina e que polo tanto houbo reacción ) só apareceu nas probas de Oscar e Roi.
As probas que parece que finalizaron con éxito foron as de Oscar e Roi, por iso decidimos pasalas a un funil de decantación para que se apreciase perfectamente o depósito de glicerina negra no fondo e o biodiesel enriba.
A semana que ven tocará illar o produto e purificalo para medirlle polo menos a densidade e ver o aspecto que ten este biocombustible. Mentras xa podemos ir pensando por qué as probas de Oscar e Roi foron as máis exitosas...vedes algo que vos chame a atención a este respecto na táboa de condicións de reacción?...
Discutirémolo a semana que ven ;-)
No hay comentarios:
Publicar un comentario